بلوز یقه اسکی ، شال پشمی و کفش ساق بلند می پوشم . تظاهر می کنم پاییز خیلی سردیه ... ولی نیست . یعنی خیلی سرد نیست . یه کمی سرده . نه بارون شدیدی ، نه سوز و سرمایی . گاهی نم نمی . گاهی بادی . همین . آلرژی پاییزیم که باعث می شه همیشه دستمال به دست باشم ، کمک می کنه بتونم پیش خودم تظاهر کنم که سرمای سختی خوردم ولی نخوردم . انگشتام هم با یخ کردگی خدادادیش در تمام فصول بی تاثیر نیستند. انگشتام رو دور ماگم حلقه می کنم . عطر قهوه ی تاخیری می پیچه تو بینی م . امروز همون شنبه ایه که حوصله شو نداشتم . با خودم فکر می کنم که می شه به سبک سالوادر دالی دستهایی بکشم که چند بار دور لیوان پیچیده و حلقه شده و توی هم گره خورده . مفاصل کمی پهن تر هستند و نوک انگشت ها داره ذوب می شه . مثل پنیر آب شده روی جداره ی لیوان راه افتاده و داره می ریزه رو میز ولی هنوز نریخته . درست لحظه ای که می خواسته بریزه رو میز ، زمان ایستاده و انگشت های ذوب شده آویزون مونده لبه ی لیوان و نقاشی شده .فقط نمی دونم این بوی خوش قهوه که تا ابد توی این نقاشی باید به مشام برسه رو چه جوری حفظ کنم . پشت دستها و نیم تنه ای که دست ها مال اونه ، تا دوردست ها می شه افق رو دید که هیچ چیز هیجان آوری برای عرضه نداره . برهوت و بی زمان

قهوه ی گرم خوشبو و لاله ی سرد نق نقو با هم واسه ی بیست دقیقه ای آروم می مونن
بعد ساعت تازه ده ونیم صبحه. تا میام تمرکز کنم روی فرضیه های پایان نامه م ، کسی صدا می زنه ، کسی تلفن می زنه ، رئیس کار می ذاره رو میزم ... آخه امروز شنبه ست و من سر کارم . نه خونه ام که کسی نباشه . نه کتابخونه دانشگاه که با یک نگاه عاقل اندر سفیه !* کسی که بلند حرف می زنه ساکت بشه و همه محقند که صدام یزنند . دلخوشی امروز شنیدن لحن خوابالو و کشدارکسی است که انگار نه انگار همه جا صبح ، چهار، پنج ساعت پیش تر شروع شده . می خواد بخوابه ؟ خوب می خوابه . وااا پس چه کار کنه!؟

پ.ن

*

یادم میاد قدیما وقتی تو کتابخونه ، کسی عاقل اندر سفیه ( به معنی " ساکت باش اینجا کتابخونه س "، نگاهمون می کرد ، با خودمون فکر می کردیم این انترهای افسرده چرا خودشونو لوس می کنن . مگه چی گفتم؟ مگه بلند گفتم؟