بهار هشتاد و هفت هم سخاوتمندانه می گذرد. گیرم لای تمام روزهای اردیبهشتمان گرما هم پاشیده است. گیرم پر بوده از خبرهای از دست دادن های خوب هایی که هرگز کسی جایشان را نمی گیرد. پر بوده از شنیدن این که مادر دوست عزیزمان سرطان گرفته است. پدر دوست عزیز دیگرمان از دنیا رفته است. پر بوده از شنیدن اندوه لاعلاج این روزهای تکرار ناپذیر تکراری. پر بوده از خستگی رفیقمان. پر بوده از گریه های بی تاب عزیز ترین زن جوان جهان که شادی اش را می خواهیم. گیرم باعث شد معنای تدریج را بفهمیم
در عوض ما هم یک روزی بالاخره حقمان را از زندگی مان می ستانیم. ما هم یادمان به روزهای قبل تر می افتد. یادمان می افتد به روزهای که دخترک خجالتی بودیم که رویمان نمی شد به پسر همسایه مان که عاشقش شده بودیم سلام کنیم چون مقنعه مان خاکستری بود که نشان می داد اول راهنمایی هستیم و هنوز فاصله غیر قابل گذشتی با دخترهایی داشتیم که او درباره شان فکر می کرد. اما بعد تر که از دست دختر خجالتی مان رها شدیم، گیرم به او که نه، ولی به کس دیگری سلام کردیم. آری. ما هم حقمان را می ستانیم از روزهایی که بی رحمانه می گذرند. بی رحمانه کشیده می شوند روی سطح ثانیه های بی شمار بی حوصلگی. ما هم یک روز تلافی می کنیم این روزهایی را که تا رسیدن به آرزوهایمان فاصله داریم. ما هم به دیده مهربانی به سخاوت بهارانه اش نگاه می کنیم. ما هم صبر می کنیم. روزهای متفاوتی هم می رسند. می رسند و ما دیگر لازم نیست دو، سه ساعت را یواشکی بدزدیم تا کاری که دوست داریم را انجام بدهیم. ما صبوریم. نه با حسرت... نه... با امید