۲۸ اردیبهشت ۱۳۸۷

که من با وجود آنهمه علاقه و وابستگی گذاشتمش کنار – کنار کنار - ولی تو را گذاشتم سر طاقچه فراموشی دلم ، هر چند وقت یک بار دگرگون می شوم و می آیم گرد و غبار رویت را پاک می کنم و دوباره نازک می شوم ؟ مگر من چی ام از خودم کمتر است ؟ که فهمیدم سیگار خوب نیست ولی انگار نمی خواهم بفهمم که تو هم خوب نیستی ؟ مگر من چه ام است که اینطور سینوسی ام ؟ می دونی سینوسی بودن خیلی هم خوب نیست ، ولی حداقل این خوبی را دارد که می دونم اگر الان به سه پی دوم رسیدم ، به زودی به دو پی و بعدش هم دوباره به پی دوم می رسم . نمی دانم چند تا سه پی دوم طول می کشد . ولی من به خودم ایمان دارم
پ.ن
دوستمان می باشند این بالایی. ما زن هایی هستیم بسیار منطقی که ضمن این که عاشق خودمان می باشیم از صمیم قلب! بلد هم نیستیم خودتخریبی نکنیم! از همین نیاز خانم بگیر تا من خانم تا دنیا خانم

۱ نظر:

  1. ببین لاله ما تکلیفمان با خودمان نا معلوم است. الان یعنی همین الان الان که نوشتهی تو را می خواندم هم زمان با آقامان هم حرف می زدم.. دیدم وااای ما تکلیفمان با خودمان نا مشخص است

    پاسخحذف