من شخصی هستم که اغلب دستاوردهای علمی م (!) حاصل افسردگی است. من وقت غصه آدمی می شوم بسیار درس خوان، علمی، موفق، پروژه انجام بده، کاری، محقق، منظم، مطالعه کن، قادر به کسب هر آن چه از علم بخواهد(!)، ذهن شفاف، سخت کوش، بی خواب و هر صفتی که یک آدم موفق دستاورد علمی کسب کن دارد. انگار کن یک تراکتور در من به راه می افتد. حالا تراکتوره گاهی گریه زاری هم راه می اندازد ها! ولی کلا درصد گریه زاری اش نسبت به دستاوردهایش کمتر است. یعنی اوقاتی که دستاوردی کسب نمی کند، گریه می کند. عوضش وقت شادمانی یک گربه تنبلم که تمام روز ولو می شود در آفتاب. رخوتناک و سنگین است. اولویتش عاشقی کردن است. فیلم تماشا می کند. رمان می خواند. لبخند بی معنی می زند. تپلو می شود. یادش نمی افتد که ددلاین پروژه ش گذشته. یادش نمی افتد که غیبت های یک کلاس نباید بشود نه تا! چون چهارشنبه است و چهارشنبه یک روز مهم عشقی است. آن آدمی که من می شوم معتقد است نه تا غیبت تقصیر استادی است که نمی فهمد لزوم چهارشنبه را
...
دوستی دارم که معتقد است برای پیشرفت علمی م، لازم است مشکلات عاطفی عدیده ای داشته باشم. به عبارت دقیق تر خودش می گوید: دو تا شکست عشقی بخوری، با این رفتار احمقانه ات پروفسور می شوی! می داند مرا. دیده که یک چشمم اشک بوده یک چشمم کنکور ارشد! آن هم چه کنکور زهرماری. در مجموع رفتار غم انگیزی است اما گاهی سودآوری دارد. انگار خشمت را از زندگی بریزی در راهی دیگر. بنابراین وقتی کسی این جا نشست و نوشت که فلان کار باحال انگیزناک علمی را کردم شما پشتش دختره این جا نشسته... گریه می کنه... زاری می کنه... را حدس بزنید. باشد که رستگار شوید که رستگاری از آن بندگان سخت کوش خداوند است