سوز

خانم یاسمین لوی یک آهنگی دارند اسمش هست مِ وی. این آهنگ موفق می‌شود چنان بلایی به سر آدم با اولین بار گوش دادن بیاورد که آدم اصلن نمی‌داند چگونه یک راه فراری از دست این همه غم برای خودش پیدا کند. من؟ من یک‌بار همین‌طور تصادفی شنیدمش. تمام که شد دوباره زدم از اول. بعد دوباره... دوباره... دوباره... دیدم نمی‌توانم گوشش نکنم. نمی‌فهمیدم دارد با من چه‌کار می‌کند. دیدید اولی که آدم می‌خواهد عاشق بشود، یک‌طورِ ابلهانه‌ای نمی‌فهمد دارد چه بلایی سرش می‌آید. همین‌طور هی فرو می‌رود توی یک باتلاقی. بعد تا کمر که فرو رفت سرش را بلند می‌کند ببیند دارد چه غلطی می‌کند. این‌طور آهنگی‌ست. بعد لعنتی چنان حزن می‌برد توی وجود آدم که خیال می‌کنی از اول همین‌طور بوده‌ای. خیال می‌کنی یک معشوق‌مرده‌ی بیچاره‌ای هستی. یعنی اصلن راهی برای آدم باقی نمی‌گذارد جز یک حزن لعنتی‌ای که بیخ گلو که سهل، تمام وجود آدم را می‌گیرد.

من از وقتی این ناکس را گوش دادم، فقط گاهی به حال خودم رحمم می‌آید که موزیک دیگری گوش می‌کنم. یعنی فقط رحمم می‌آید. فکر می‌کنم کلن آهنگ کشنده‌ای باشد. حالا نمی‌دانم ها... شاید من را می‌کشد. شاید شما را نکشد. شاید من مستعدم یک‌جور انتزاعی‌ای بمیرم باهاش. شاید من آدم هورمونی‌ای هستم الان که دارم برای یک ترانه‌ای این‌قدر می‌نویسم. نمی‌دانم... اما اصلن نمی‌توانم بفهمم این آهنگی که حتی هیچ نمی‌دانم تویش دارد چی می‌گوید، این‌جور مرا برمی‌انگیزد... احساسم فقط معشوق‌مردگی‌ست از خواندنش‌. یعنی عشق و مرگ و هجران و حال‌های خاک‌برسری مثل این فقط می‌تواند این بلا را سر آدم بیاورد که این‌جور سوزناک باشد. وگرنه این‌همه سوز توی صدای آدم نمی‌آید. بعد فقط عیبش این است که آدم را دان می‌کند. یعنی اگر در وضعیت روحی و روانی دگرگونید، بی‌شک اشکتان جاری و افتضاح و روان و می‌شود باهاش. برای همین گوشش نکنید. اگر هم حالتان خوب است هم چه‌کاری‌ست که گوشش کنید؟ یا هم‌فاز نمی‌شوید باهاش یا اگر بشوید حالتان سوزناک می‌شود و یاد بدبختی‌ها و بیچارگی‌هاتان می‌افتید اما من مجبورم به شما بگویم که این حقیقت که این آهنگ در دنیا وجود دارد، ناپدید نمی‌شود و شما می‌توانید با جستجو یا خواستن از من یا هر روش دیگری پیدایش کنید و گوشش کنید و بمیرید.

* Yasmin Levy – Me Voy