بچه‌م...
یه همچه‌شبی بود. سر و کله می‌زدم با قیافه‌ش انقد که از نیمه گذشت، شد سال دوهزار و هفت. وقتی می‌ساختمش پارسالش بود، پستش را که هوا کردم سال بعدش بود. این‌طوری من صاحب وبلاگم شدم. سه‌سالش شده آچغالی. سه‌سال یک‌جور عددی‌ست که نه کم است، نه زیاد است. سه‌سال است.
قربون دست و پای بلوری‌ش برم. هیه.
واه واه. می‌گن مادرا کورن ها، دست و پای بچه‌ت بِنفشه، تولدش مبارک.
پاسخحذفMobaarak baasheh ...
پاسخحذفva hamchenaam mamnun az neveshtehaaye xubetun :)
ميلاد يكي وبلاگ
پاسخحذفشكفتن صاحبش را ماند