چِل‌مِلان

مامانم یک لغتی دارد: چِل‌مِلان. چل‌ملان یعنی کسی که چه‌بسا خل‌تر است حتی. گاهی به ما می‌گوید چل‌ملان اما باور کنید ما چل‌ملان نیستیم و حتی من دیشب چل‌ملان واقعی دیدم.

ما (ما منظورم مجموعه دوستانم در تمام دوران‌هاست) مدلِ هم خل‌و‌چلیم. یعنی مثلن من می‌دانم حوزه‌ی جفنگ (سلام آقای مهرجویی) دوست‌هام کجاست. چه‌کارهایی ازشان سر شاید بزند. بعد دیشب نیمه‌شب که مست و ملنگ داشتیم از در خانه‌ی دوستمان می‌آمدیم بیرون، با خل‌های جدیدی آشنا شدیم که اصلن یک وضعی. که چِل‌مِلان اصلن.

شما تصور کن آخرتر از آخر شب است. ده دوازده نفر آدم بامزه‌ی خل و چل، دختر و پسر چادر سرشان کرده بودند و یک کاسه و قاشق گرفته بودند دستشان، قاشق‌زنی می‌کردند. بعد ما که آمدیم بیرون در باز بود، طبعن صدای موزیک هم بیرون می‌آمد، یکی‌شان گفت بریم تو این خونه‌هه؟ توجه من جلبشان شد که چه‌کار می‌خواهند بکنند، برگشتم ببینم خل و چل‌ها واقعنی می‌روند تو یا نه. دیدم که بعله. دارند با تردید سرک می‌کشند. رفتم پشتشان، گفتم برید تو خوش می‌گذره، ما الان اومدیم بیرون. نشان به آن نشان که رفتند تو، من یعنی شاخ که آخر از کجا می‌دانید ما نمی‌خواستیم بکشیمتان، بعد بپزیمتان، بعد بخوریمتان خب؟ بعد یک عالمه آن وسط رقصیدند با همان وضع چادر و کاسه و قاشق وسط مهمان‌های شیتانی که آن‌جا بودند. یعنی ما همه پهن. بعد یک عالمه جایزه و خوراکی و این‌ها گرفتند، آمدند بیرون. بعد خودشان غش خنده. ما غش خنده. همه غش خنده. می‌خزیدند رو زمین از خنده که پا شدند رفتند توی خانه‌ای که کسی را نمی‌شناسند. یکی‌شان خیلی بانمک بود. یک کلاه کابویی سرش کرده بود روی چادر، بامزه، خنده‌رو، معاشرتی، ازش پرسیدم شما چی خوردین انقد خوبین؟ غش کرده از خنده که به‌خدا هیچی. آمده جلوی من ها می‌کند که ببین هیچی نخوردیم. یعنی کلن خوب.

بعد ما که طبعن به‌خاطر این خل و چل‌ها دوباره برگشته بودیم تو، آمدیم بیرون که این‌بار واقعن برویم خانه، بعد یکی‌شان که دیده ما با مانتوایم می‌پرسد که شما هم همین‌جوری آمدید تو؟ این‌جا من پهن! که روی ما چی حساب کردید واقعن؟ چی‌اید شما؟ یعنی حرکت نرمالی‌ست که آدم ساعت دو شب برود جایی که هیچ‌کسی را نمی‌شناسد؟ خلاصه بعد از کلی آتش‌بازی و ترقه و چرقه و موشک سوتی و بوی چهارشنبه‌سوری گرفتن، شبمان این‌طوری تمام شد.

بلی. این بود چل‌ملان‌های نادری در آخرین روزهای سال رویت شدند.