Hang

یکی از نعمت‌هایی که تازگی دچارش شده‌ام، به‌خاطر این زندگی جدید و معاشرت با آدم‌هایی که همه‌شان نوازنده‌اند، این است که چشم و گوشم به موسیقی خوب بازتر شده. مدام موسیقی خوب می‌شنوم. بندهای باحال می‌بینم و بعد می‌خواهم برسم به این‌که یکی از جالب‌ترین سازهای عمرمو دیدم.

هنگ.

این ساز سال دوهزار ساخته شده. با دست زده می‌شه و هند شده هنگ به یه زبان شیگالا پیگالایی. (به‌من‌چه خودتون برید تو ویکی بخونید قشنگ). چیزی که من می‌خام بگم اینه که یه عمر ده‌ساله که برای ساز خیلی عمر کوتاهی حساب می‌شود. صدای بی‌نظیری داره. از همه بامزه‌تر که یه بابای سوییسی اینو اختراع کرده و خودش می‌فروشه. منتها برای خریدنش اول باید بهش ثابت کنی که واقعن می‌خای این ساز رو بزنی. البته کپی‌هایی هم ازش ساخته شده که هیچ‌کدوم مثل اریجینالش صدا نمی‌دن.

یک ویدئو این‌جا می‌ذارم که مال یه بابایی هست که تو خیابون هنگ می‌زده و بعد یکی دستگیرش کرده بس‌که عاشق صدای هنگ شده و می‌رن با هم کنسرت می‌دن. هرچند به‌نظر من هنگ تنها و بدون افکت‌های خل‌خلی خیلی صدای جالب‌تری داره ولی ویدئو رو ببینید. سرچ کنید یه عالمه ویدئو هست که می‌تونید صداشو بشنوید. کلن صدای معنوی‌ای داره به‌نظرم و نواختنش ضمن این‌که شورانگیزه، آرامش می‌ده به آدم و البته آدم‌هایی هم که من دیدم این ساز رو می‌زنن کلن توی جو معنوی و سفرهای درونی و فیلان هستن و  هیپی بودن همه‌شون و برای همین این ساز به‌محض دیدن معادل فعالیت‌های روحی و ذهن رها و اینا شده برای من.