آدمی که من باشد، واقعن خیلی تنبل است. ویندوز عوض کردم بعد دو سه روز است که با تری‌لی‎اوت سعی می‎کنم نیم‌فاصله‌م را درمان کنم و نتوانستم. بعد فکر کردم خب ندارم دیگر. الان یک سرچ سردستی زدم، دیدم چه آسان آدم نیم‌فاصله می‌نویسد بدون هیچ غلط اضافه با کنترل و شیفت و دو. دنبال بهانه‌ام که ننویسم.

چی بنویسم؟

همه‌چیز به نظرم خیلی ننر میاد. هر چیزی که بنویسم با ننره یا پز دادنیه یا خیلی بیخوده برای نوشتن به نظرم. اتفاق زیاد می‌افتد توی زندگی. بعد میام بنویسم فکر می‌کنم که چی؟ برای کی مهم است که این‌ها رو بخواند؟ بعد صبحی رفتم ببینم کامنت پابلیش نشده دارم یا نه؟ دیدم مامانم نوشته خونه‌ی نو مبارک. دلم ضعف رفت. بعد نگاه کردم دیدم نوشته این صفحه امروز سی و هفت بار بهش نگاه شده. عذاب وجدان گرفتم که آدم‌ها می‌آیند و این‌جا را باز می‌کنند و من هیچ‌چیز به‌درد بخوری نمی‌نویسم.

الان مثلن این به‌دردبخور است؟ والا نه. بلا نه.

تا حالا هیچ‌وقت به‌درد بخور بوده است؟ نه.

اما آدم خودش می‌داند دیگر. همان حال طلایی که دلت می‌خواهد ور بزنی.

این‌جا دارد پاییز می‌شود و من هیچ از این موضوع خوشم نمی‌آید. همه‌ش دو ماه تابستان. دوباره باران. دوباره یخ کردن. خیلی نکبت‌بار است. از خودم می‌پرسم چطور وقت مهاجرت به هوا فکر نکردم؟ این چیزها را کسی به آدم یاد نمی‌دهد. خیال می‌کنی آخ از این چس‌بازی‌ها. کسی نمی‌گوید حواست باشد کجا مهاجرت می‌کنی از نظر هوا. انقدر لیست چیزهایی که حواست باید بهشان باشد، طولانی‌ست که هوا توش گم است. یک زمانی که حرف کانادا را می‌زدم، پدر مادرم می‌گفتند بچه آن‌جا سرد است ها. من اصلن نمی‌فهمیدم هوا مهم است. فکر می‌کردم آخ چس‌بازی. کاپشن می‌پوشی دیگر. الان این‌جا پانزده الی بیست درجه توی زمستان گرم‌تر از تورنتوست (گرم آخه؟ کم‌تر سرد است) بعد همین هوا فجیع است برای من. هر چی می‌پوشم فایده ندارد. تمام هشت،نه ماهی که زمستان است، من انگشت‌های پام را احساس نمی‌کنم و این گناهش گردن خودم است. من این تصور را نداشتم از سرما. یعنی سرما برایم یک چیز قشنگی بود. که تویش می‌شد لباس‌هایی که دوماه در سال فقط می‌شود پوشید را بیرون بیاوری و قشنگ باشی. حالا تابستان می‌خواهم. بی‌قرار آسمان را نگاه می‌کنم بلکه آفتاب دربیاید.

یک سفری که خیلی میان اتریشی‌ها مد است که اوایل من اصلن خوب نمی‌فهمیدمش، سفر به آسیای شرقی در چله‌ی زمستان است. همه از شر بادهای رجیم و سرمای کریم پناه می‌برند به آفتاب داغ شرق آسیا. گاهی شش ماه زمستان سفرند. طبعن ارزانی هم یک دلیل دیگرش است. اما میان دوستان اتریشی‌م تقریبن کسی نیست که این سفر را نکرده باشد و من یواش یواش ضرورتش را احساس می‌کنم.

یادم نیست قبلن هم این همه از هوا نوشته بودم یا نه اما خیلی فکر می‌کنم بهش. هوا از اولین چیزهایی‌ست که آدم باید نگاه کند و من این را سه سال است یاد گرفتم. یعنی در ده درصد عمرم کلن حواسم به هوا بوده.

گفتم لااقل به این‌جا سر می‌زنید از تجارب هوایی من استفاده کنید.