دست خود آدم نیست. وقتی اسمت لاله باشد، ناخودآگاه با گل لاله احساس همبستگی می کنی. حالا هرقدر هم که از خون شهیدان رویانده باشندش به زور. یا زرپی سپهری گفته باشد: " گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد؟" میان همه گل ها، یکیشان توی چشمت می رود و آن، گل هم اسمت است. از تمام دخترهایی که اسمشان، اسم یک گل است بپرسید. از تمام دخترهایی که اسمشان فروغ است بپرسید. اگر اعتراف نکردند که ته ته ته دلشان با فرخزاد احساس هم دستی می کنند. همه شان بالاخره یک جایی به خودشان می گویند آغاز فصل سرد یا می گویند پوست کشیده شب یا انگشتان جوهری... باور کنید دست آدم نیست. من یاد گرفتم که بپذیرم سر ماه که می شود میلیون ها زن همین حالت بیولوژیک مرا دارند. اما در عین حال هیچ کدام هم حالم نیستند. مثل همین یک عکس که مثل تمام عکس های دیگر از گل هاست و مثل هیچ عکس دیگری نیست. نه بخاطر رنگ و نورش. به خاطر این که مرا یاد یک جنبه آبستره از اسمم می اندازد. این گل لاله برای شما شاید بی معنی باشد ولی من با گلبرگ هایش احساس صمیمیت می کنم. همین است که این بغل می گذارمش. عکس این گل برای من یک گل معمولی یا یک عکس لزوما زیبا نیست. مثل ساق پایم صمیمانه است با وجودم. می خواهم بگویم این عکس تزیینی نیست. برای من مثل این می ماند که عکس ساق پایم را گذاشته باشم این جا. همان قدر که این نوشته ها دست خطم نیست و هست. این هم عکس من نیست و هست