بیا چارپنجم اوقات شلخته باشیم یا کندوی کامت را بیار

من فکر می کنم که مردهایی که آدم می تواند یک عصری که رو به تاریکی و خنکی می رود باهاشان بنشیند و قهوه ای بخورد دو جورند. فکر می کنم اصلن خارج از این دو جور نمی توانند باشند.

جور اول: همین جور که با هم حرف می زنید، این در و آن در و کار و زندگی و مزخرفات جاری، حواسش هست که همیشه ی همیشه موقر و نایس بماند. کاپوچینو سفارش داده، همین طور که حرف می زند، با قاشق با کف ها بازی می کند و یک جایی که بازی را داد دست شما که حرف بزنید، آرام با قاشق دور فنجان را می چرخد و قاشق را بی این که به لب هاش بخورد، می گذارد توی دهانش. آن قدر این کار را تکرار می کند که روی سطح فنجان هیچ کفی نماند. فقط آن موقع است که فنجان را برمی دارد می چسباند به لب هاش. که شخصن فکر می کنم معمولن همان موقع است که می شود گفت از دهن افتاده مگر این که با مهارت باشد توی این کار که سریع برساند قضیه را به این جا که فنجانش را ببرد بالا و بالاخره قاشقش را بگذارد توی پیش دستی.

جور دوم: همین جور که با هم حرف می زنید، این در و آن در و کار و زندگی و مزخرفات جاری، حواسش نیست که یقه ی تی شرتش تایش منظم نیست. عوضش با نخ آستینش که می بیند، هی بازی می کند. کاپوچینو سفارش داده، همین طور که دارد حرف می زند، یک هو فنجان را برمی دارد می برد سمت دهانش. هورت می کشد. لب بالاییش کفی می شود. بعد جوری که انگار طبیعی ترین کار عالم است، لیس می زند لب بالاییش را. نه دستمالی نه قاشقی. شلخته است. نه زیاد. نه کم. دنباله ی حرفش را که نصفه زده، می گیرد. نوبت به آدم نمی دهد. بازی پینگ پنگی نمی کند. وقتی دارد فنجانش را می برد سمت لبش حرفش را قطع می کند، شما هم وسط حرفش، حرفی ندارید. میزتان ساکت می شود. می نوشد. تمام که می شود، لابد می گوید چه کاپوچینویی بعد دوباره حرف قبلیش را ادامه می دهد.

بعد من با تمام احترامی که برای آدم های جور اول قائلم خواهشن از پنج تا عصر یکی شان را با جور اول بگذرانم. چهارتاش را با جور دوم. لطفن. چشم؟