تقصیر این هوای نرم تعاشقی‌ست اما تو باور نکن

داشتم قدم زنان می‌آمدم دفتر، بعد دیدید یک لحظه‌ای آدم آگاه می‌شود به نفسش. من هم یک‌هو حواسم رفت پی نفس کشیدنم. نفس عمیق کشیدم. گوش کردم به صدای خودم. همین‌جور که گوش می‌دادم یادم افتاد به او که می‌گفت عاشق نفستم. نه... جمله‌ش این نبود. یک چیزی بود راجع به صدای نفس کشیدنم توی گردنش که دوستش داشت. که وقتی می‌گفت مرا موظف می‌کرد که نفس بکشم و هوایی‌م می‌کرد بدجور. یعنی مرا نه فقط به نفسم، به همه‌چیزم آگاه می‌کرد. یک‌جورِ من‌آگاه‌کن‌به‌خودمی بود. یک‌جوری بود که من دوست داشتم خودم را لای حرف‌هاش پیدا کنم. لای زندگی‌کردنش. لای تمام هستی‌مان.

نفس را می‌گفتم... گاهی هم بدجنسی می‌کردم. این‌جور معشوقه‌ی سربه‌راهی نبودم هیچ‌وقت. حواسش که پرت می‌شد، توی بناگوشش نفس می‌کشیدم. لِمش دستم بود. یک جوری نفس می‌کشیدم که آن واکنش از خود بیخود شده‌ی لعنتی‌ش را نشان ‌دهد. بازی بود. بازی من و واکنش‌های او. من هیچ خسته نمی‌شدم از نفس کشیدن برایش. او هم هیچ خسته نمی‌شد از این‌که هربار نفسم را دوست داشته باشد...

بعدتر بود که من عاشقش شدم. فکر می‌کردم کسی که عاشق نفس کشیدن آدم می‌شود یعنی تمام است. آدم عاشقش می‌شود. من هم طبیعتن عاشقش شدم. گاهی حالا که سال‌هایی گذشته، فکر می‌کنم، می‌بینم عاشق این بودم که عاشق من شده. اعترافم این است که من عاشق کسی شدم که به طرز عاشق‌پیشه‌گانه‌ای رفتار می‌کرد با نفسم. یعنی می‌دانید آدم هرقدر هم سفت باشد وقتی یکی عاشق نفسش می‌شود، دلش یک‌جور لعنتی‌ای می‌لرزد. حال شدیدی‌ست. حال شدید خواستنی‌ای‌ست. خب حالا هوار نشوید سر من. آدمش هم مهم است. او یک آدمی بود با استانداردهای ملایم جهان هستی که عاشق نفسم بود. ما هم معصوم نیستیم دیگر. هستیم؟ دلم ضعف می‌رفت برای سبکی که دوستم داشت...

اما دقت کردید فعل‌ها همه از دم ماضی‌ست؟

تقصیر هواست. من را یاد آن کسی که بودم، می‌اندازد.

من هیچِ هیچِ هیچ آن آدمِ نیستم حالا...

پ.ن

خواننده‌ی گرامی، گاهی که می‌نویسم خیلی به شما آگاهم. بگذارید خودم را تصحیح کنم. بعضی از خواننده‌های غیر خاموش گرامی و نه همه‌تان، شما گاهی وقتی می‌نویسم توی یک ابری بالای سرم مثل یوگی‌ها نشستید و لازم است بدانید که گاهی سختم است.