هزار و چل

داشتم فیدم  را توی گودر نگاه می‌کردم که ببینم ادیتی که کردم آمد یا نه. یعنی الان دارم توجیه می‌کنم که چرا اطراف دیتیل فیدم پرسه می‌زدم (عذر بدتر از گناه). حالا شوخی‌ش به کنار. دیدم هزار و چهل نفر سابسکرایب کردند مرا. یعنی این‌جا را. خواستم بنویسم خوشحالم که هربار که من این‌جا چیزی می‌نویسم، یک عدد یک جلوی منصفانه می‌آید برای هزار و چهل نفر آدم که پشت مانیتورهاشان هستند. در ضمن می‌ترساندم از این‌که این‌جور بیعار این‌جا می‌نویسم.

هزار نفر به نظر من شکل یک لشکر است از فرط زیادی. یعنی اگر بخواهم به هزار نفر آدم فکر کنم و بنویسم، شاید اصلن نتوانم دیگر این‌طور ولنگار بنویسم. من صد نفرتان را هم نمی‌شناسم. حتی پنجاه نفر  را. همین است که به‌نظرم هزار و چهل نفر - که بعله می‌دانم از شش هزار و سه هزار و پنج هزار کمتر است - خیلی زیاد است. آدم را جو زده می‌کند کاملن. من را. باشد. من را جو زده می‌کند. یعنی هنوز نمی‌دانید در تمام وبلاگ‌های جهان آدم‌ها چیزهایی که نمی‌توانند بگویند خودشان احساس کردند را سوم‌شخص می‌نویسند؟

خواستم بگویم سلام بر هزار و چهل نفر. 

اَاَاَاَاَاَاَ. خیلی زیاده ها. دالی. هیه. (میکروفون را ول نمی‌کند)

رو می‌کند به هزار و چل نفر، اسکارگرفته‌طور، ژستی، احساساتی:

ریگیلی بیگیلی هابیلی لیبیلی.