بچه‌م...
یه همچه‌شبی بود. سر و کله می‌زدم با قیافه‌ش انقد که از نیمه گذشت، شد سال دوهزار و هفت. وقتی می‌ساختمش پارسالش بود، پستش را که هوا کردم سال بعدش بود. این‌طوری من صاحب وبلاگم شدم. سه‌سالش شده آچغالی. سه‌سال یک‌جور عددی‌ست که نه کم است، نه زیاد است. سه‌سال است.
قربون دست و پای بلوری‌ش برم. هیه.
۳ نظر:
واه واه. می‌گن مادرا کورن ها، دست و پای بچه‌ت بِنفشه، تولدش مبارک.
Mobaarak baasheh ...
va hamchenaam mamnun az neveshtehaaye xubetun :)
ميلاد يكي وبلاگ
شكفتن صاحبش را ماند
ارسال یک نظر