این‌ور آب‌ها و من- سه

دوستم توی یه کافه‌ی بیو کار می‌کنه به اسم پراوینز. حالا برانچ خوشمزه‌ای که داره بماند. از در وارد شدیم یک مردی قد هاگرید توی هری پاتر نشسته بود اون‌جا. دوستم باش سلام کرد. شماره‌ی پاهاش شاید پنجاه و هفت بود مثلن. یک کلاه سرخابی سرش بود. ریش بلند. لباس‌های کتون کرم و قهوه‌ای. بعدن فهمیدم کشاورزه و خارج از وین زندگی می‌کنه. شراب و میوه و کمپوت و آرد و چرت و پرت‌های خوردنی طبیعی میاره برای کافه. ظهر می‌رسه. غذاشو می‌خوره . یک ساعتی می‌شینه و می‌ره. عصر شده بود. کلیساهه زنگ می‌زد. من دلم تنگ شده بود برای همه و هیچ کس بهم تلفن نمی‌زد. رفتم توی کافه. چای یاسمین برایم ریخته بود دخترک. هی می‌خوردم و این بغض پدرسگ قلمبه‌تر می‌شد جای این‌که قورت بره. صدام کرد. آمدم جواب بدهم، ردم زیر گریه به‌جاش. گفت چته؟ گفتم که با هیچ‌کس حرف نزدم از دیروز. گفت هفته‌ای یک بار حرف می‌زند حالا بعد از سه سال که این‌جاست. بعد دستش بند بود، خواهرش را فرستاد که من را بغل کند. بعد انقدر طبیعی بود زر زر من به‌نظرش که زدم زیر خنده. بعد یکی یکی آدم‌های سر میزمان که جز دوتاشان بقیه مال اتریش نبودند، برایم تعریف کردند که چه‌قدر گریه‌زاری می‌کنند گاهی و بعد خوب می‌شوند. بعد گفتم خب. بعد تلفنم زنگ زد. خواهرم بود. بعد رفتم بیرون کافه هی قدم زدم و باهاش حرف زدم و لرزیدم. آمدم توی کافه، دوست دختر صاحب کافه بهم گفت توی ایران مزرعه‌ی دخترهای خوشگل دارید؟ که بسی سبب فرح خاطرم شد و حسابی خندیدیم. بعد می‌خواستند بشکه‌ی آب‌جو را عوض کنند و هاگرید رفته بود پشت بار کمک می‌کرد بهشان و من هم یک لیوان غادلر خواستم و این‌طوری بقیه‌ی شب گذشت. ساعت دوازده که از اوبان پیاده شدم که برم سمت خانه‌م، باد هی خورد به صورتم. خیابانمان ساکت بود. من نمی‌دانم چرا هر دری را که می‌کشم باید هل بدهم. هر دری را که هل می‌دهم باید بکشم...