فکری شدم این که نتوانی به کلیت اثر نگاه کنی و دنبال ساختارش باشی شبیه چیست؟ این که عوض نگاه کردن به کلیت یک نقاشی به تکنیک رنگ گذاری و کیفیت کمپوزیسیونش نگاه کنی شبیه چه کاریست؟ یا به یک پوستر نگاه کنی و به خودت بگویی بین نوشته ها و تصویرش چه رابطه ای است؟ ببینی کجایش را امضا کرده؟ یا نقش پارچه را که نگاه می کنی دنبال این باشی که راپورتش مستقیم است؟ پله ایست؟ چپ و راست است؟ یا فیلم را که می بینی عوض متاثر شدن از یک صحنه ی ماچی تاچی به این فکر کنی که الان دارم در واقع دارم از موسیقی فیلم تاثیر می گیرم و کادر خوبی که بسته شده، نه از این که آن آقا دارد با شدیدی تمام آن خانم را به رختخواب می برد. این مرحله در مواجهه با اثر دیر یا زود، اتفاق می افتد. آدم عوض نگاه کردن به جوهر اثر (یا شاید بهتر است بگویم آن چه خالق می خواهد مخاطب ببیند)، خودش را در حال بررسی کاتالیزورهای اثرگذاری اثر! و چاشنی هایش و ارزش گذاری چیدمانی که خلق شده، می بیند. هرمنوتیک گلوی آدم را فشار می دهد. چاره ای نیست. ضمن این که در حال گذر از این مرحله احساس می کنی که چیزی را داری می فهی که قبلا نمی فهمیدی، اما کیف دیدن یک اثر سهل و ممتنع را برای همیشه از تو می گیرد و به اندازه پرتاب شدن به دنیای بزرگسالی خواستنی و نخواستنی است و حتی حاضرم زنانه ترش کنم و بگویم مثل بی کره شدن می ماند. باکرگی در عین آگاهی به باکرگی و خود خواستگی اش، در دوشیزه ها این حس را القا می کند که پتانسیل یک لذت ناشناخته ای را دارند که هنوز بالفعلش اش نکرده اند و ناشناختگی اش زن را سرشار می کند و این جادوی سیندرلایی درست تا لحظه ای که پا به دنیای بی کرگی بگذارند، ادامه دارد. پا گذاشتن به بی کرگی آگاهانه درست مثل نگاه کردن به ساختار اثر و کشف بی مزگی اش است. همراه با حس سرخوردگی از این که پتانسیلشان را بالفعل کردند و هیچ معجزه ای رخ نداده است و پشت تمام روزهای مرموزی که بهش فکر کرده اند، یک هیچ بزرگ است. اما گمان می کنم باز امیدی هست! شاید کارکردش مثل کارکرد ص.ک.ث باشد و ارگا. ص. می هم در این مرحله ثانی باشد! آن وقت دیگر ماجرا فقط این نیست که صرفا از یک تجربه خوشحال شوی، بلکه بیشتر این است که از کیفیت تجربه خوشحال شوی. درست مثل لذت بردن از یک اثر هنری ضمن این که به ساختارش ناآگاه نیستی. بدین ترتیب در پروسه کشفی- شهودی می فهمیم این که نتوانی به کلیت اثر نگاه کنی مثل این می ماند که بی کره شده باشی در مقابلش و برای همین مجبور شوی به فکر کشف لذتی عملی در این رابطه باشی تا بتوانی نه این که باز جوهر اثر را ببینی ولی به روش بالغانه ای از دیدنش لذت ببری که بی شک درست مثل لذت بردن از امکانات بی کرگی نیاز به تمرین و تکرار و شناخت و داکیومنت و پشتکار (!) دارد

پ.ن
یک. اگر دیدید نمی توانید دوتا موضوع را به هم وصل کنید بدهید به من. شده با تف! به هم می چسبانمشان! اما راستش را بخواهید واقعا باور دارم که می توان دو موضوع بالا را با هم مقایسه کرد
دو. کامنت گذاری مقدور است
سه." ص.ک.ثی شدی! روی موجای مکزیکویی!" جان من این را شنیدید!؟