خیلی بد بود

امروز گچ پام را باز کردند. با ذوق رفته بودم که این عصاها را پس می‌دهم و توی بیمارستان به‌جای ویلچر مثل دفعه‌ی قبل، تا بخش ارتوپدی یورتمه رفتم، حالا یورتمه هم که می‌فرمایم، در حد بضاعتم دیگر.

بازش که کردند، نتوانستم راه بروم، دوباره با عصا برگشتم خانه. یعنی دقیق‌تر این‌که حتی نتوانستم بایستم. بعد آتل را بست به پام. گفت که باید چهار هفته آتل را ببندم. آهسته پام را تمرین بدهم. آهسته راه بروم و الی آخر.

گفت کفشم را بپوشم. بعد همه‌چیز را توضیح داد و رفت. من نشسته بودم روی تخت. بعد خواستم که بلند شوم، نشد. گریه‌م گرفت. فکر می‌کردم و آماده بودم که گچ را که باز کنم، نتوانم راه بروم. همه بهم گفته بودند که نمی‌توانم راه بروم ولی کسی نگفته بود نمی‌توانم بایستم حتی. بعد هی همین‌جور اشکم می‌ریخت.

دکتره دید من حالم خراب شده، دوباره آمد. گفت خیلی درد داری؟ گفتم که بله. بعد گفت که سه چهار روز باید ببینم بهم چطوری می‌گذرد. بعد اگر همین‌جور ماند دوباره باید برگردم بیمارستان.

توی خانه به حالت هفتاد درصد وزن روی پای راست و سی درصد روی پای چپ ایستادم. پام خیلی می‌لرزد. نتوانستم قدم بردارم هنوز که فشار روی پای چپم باشد. عذابم می‌دهد. گمانم یک بخشی‌ش هم ترس است. می‌ترسم پام پودر شود بریزد اگر رویش بایستم. می‌ترسم بمیرم از راه نرفتن. لاغر قناس هم شده ساق پام. پام انگار حال ندارد. نمی‌دانم چه‌کنم.

به قول مادرم من جون‌عزیزم. این درست، اما الان برای این وضع من زیادی تنها هستم از نظر خودم این منصفانه نمی‌باشد. ما سردر این وبلاگمان هم نوشتیم که اسممان منصفانه است و از چیزهای منصفانه واضحن خوشمان می‌آید. همه‌ش دنبال اون‌جور چیزهاییم. این‌جاش خیلی نامردی و جِرزَنی‌‌ست از نظر جناب ما.