اگر می‌خواهید این پست را که می‌خوانید معنی‌ای بدهد، اول پست پایین را بخوانید.

پست پایین را که نوشتم و هوا کردم، فکر کردم گندش درمی‌آید چون اولن یک آدم خیلی خیلی عزیزی دارم تو زندگیم که خیلی حساس است و ممکن است همه‌چیز را به خودش بگیرد و خیلی دلخور شود و من هرچه بگویم بابا با تو نبودم من عاشق این هستم که تو رادیویی، نفهمد. بعد نمی‌خواستم بیشتر از یک پانوشت را هم به امنیت او اختصاص بدهم. خلاصه خیلی دودل بودم که پست را هوا کنم یا نه.

بعد از این نوشته‌هایی بود که فکر کردم وقتی هوا کنم یا خیلی بی‌سواد به نظر می‌رسم یا گندش درمی‌آید و همه به من می‌گویند تو از هیچ‌چی هیچ‌چی نفهمیدی لاله. برو خودتو وردار (ق جان من اسم این دوستت را که می‌گوید خودت را وردار یادم رفته برای همین به تو سلام می‌کنم) یا یک آدم‌های عزیزی توهین‌آمیز تلقی می‌کنند این نوشته را نسبت به خودشان. صبح که بیدار شدم اولین کاری که کردم این بود که رفتم دوباره خواندم که دیشب چی نوشتم و رفتم کامنت‌هاش را نگاه کردم که ببینم پس‌لرزه‌ها چقدر شدید است. دیدم واقف آمده زیرش یک کامنت نوشته که او هم همین را نوشته چند وقت پیش.

واقف توی مسیر کشیش و تراپیست و اعتراف و این‌ها بود. من ماجرای کشیش را که می‌نوشتم خیلی فکر کردم که همه فکر می‌کنند من خل و چلم و گوز دارای چه ارتباطی با شقیقه می‌باشد. نوشته‌ی واقف را که خواندم خیلی بهتم زد چون که دیدم توی فاصله‌ی کوتاهی یک آدمی هم دقیقن همین فکر را کرده پس من تنها نیستم. بعد هم آن وری‌م که دوست دارد فکر کند من خیلی دانشمندم، تصمیم گرفت که ما دو تا یعنی من و واقف دو تا دانشمندیم که در دو جای جهان یک چیزی را هم‌زمان کشف کردیم. یادم هست بچه که بودم این ماجراهای علمی را که می‌خواندم که مثلن دو نفر هم‌زمان دو جای جهان لامپ را اختراع کردند، خیلی برایم جالب بود. بعد یکی که کردیت اختراع را گرفته بود و آن یکی خیلی گناه داشت و این‌ها. بعد هم این پروسه‌ای که دو تا آدم بی‌ربط به یک نقطه‌ی مشترک می‌رسند هم خوب خیلی جالب است دیگر. الان شما نشستی آن‌جا بگویی این کشف نبود یا جالب نبود یا چی. باشد. نبود. اما حالا هر چی.

شاید سر از باسن خر در نمی‌آورم اما تصمیم گرفتم که پست را بگذارم بماند. گاهی هم آدم باید نترسد و از تردیدش درباره یک چیزی که همه می‌گویند خیلی خوب است، بنویسد.

الان یعنی دیگر رسالتم از خود. 

یک کمی هم شرمنده شدم. چون پست واقف را نخوانده بودم چون اگر خوانده بودم، به این‌جاها نمی‌کشید. پست‌های واقف پیش پست‌های شمال از شمال غربی تمام مدت ستاره می‌خورد. شما خودتان را جای من بگذارید اسم وبلاگش شاهد قدسی‌ست. اسمش را هر بار دیدم، فکر کردم من نمی‌فهمم این دارد چی می‌نویسد. این اسم خودش را گذاشته شاهد قدسی که خیلی خفن و ادبیاتی و مهم است.

خلاصه که تجربه‌ی جالبی بود.

پ.ن

یک کامنت جالبی هم که یکی نوشته بود این بود که آدم‌ها وقتی توی تراپی دلیل رفتارهاشان را می‌فهمند، فکر می‌کنند که این توجیه است و می‌توانند حق به جانب آن رفتار را ادامه بدهند. این را من هم خیلی دیدم. خیلی خوب فرمودید آدم ناشناس.