یک حال خیلی خوبی بودم برای خودم (و البته هستم هنوزم) و داشتم تمام سعی ام را می کردم که حالم را ابدی کنم. تصویری، بویی، صدایی، نوشته ای، خاطره ای، چیزی تولید و ثبت کنم که بدانم این حالم را تا ابد منجمد کردم و یادم هست و خواهد بود... راستش نمی شود. لااقل به آن خوشمزگی نمی شود. یک حال هرگز دوباره با تمامی حواس آدم بازتولید نمی شود. مخصوصا حال هایی هست که حواست به طور کل درگیرند. از چشایی و بویایی و لامسه و باصره و شنوایی، همگی در کارند تا تو حالی به کف آری و به غفلت نخوری! یک حال هایی هست که ... می دانی؟ وقتی می خواهی نگهشان داری، همان وقت است که می بینی نمی شود. باز تولید ندارد. اگر این قدر خواستنی است، باید دوباره یکی از نو درست کنی و حتی چه خوب که این جور است. لیموی نمک زده را چلاندی توی دهانت و تمام دهانت ترش و شور شده و بعد دیگر آن حال ترش روی زبانت نیست. رفته است و تمام. حالا هی بگو که من می توانم ترشی اش را تصور کنم و گردی و طراوت پوستش را زیر انگشتانم. نمی شود. حالش مجازی است. وزن ندارد. دیدید وقتی خواب می بینیم و برای کسی تعریفش می کنیم چه کمدی سبکی از خوابمان ارائه می دهیم؟ نمی شود تصاویر و حال های خودمان را که توی خوابمان داشتیم، تعریف کنیم. کلیسای گوتیک قد بلند خوابمان می شود یک ساختمان آجر سه سانتی پنج طبقه فلک زده. چیزی که تعریف می کنیم مزه خوابمان را نمی دهد. بازتولید کردن یک حال هم همان است. درباره اش همین بس که می شود گفت خوب بود. توضیح بیشتر اگر خرابش نکند، کامل ترش نمی کند قطعا. دست آخر این که خیام و دم غنیمت و همین

پ.ن
چهارشنبه بود. خوب بود