امان از فروردین
...
فروردین ماه من است. ماه سبز زردانه با نارون هایی که مزه جیک جیک می دهد. ماه گوجه سبزانه و چاغاله بادامانه ایست. ماهی است که یک روز تویش می رسد که یک روز مانده باشد به تولدم
و من؟ من دست خودم نیست. ننریتم می گیرد بس که ماه بوس بوسانه ایست. بس که ناگهان ربع قرنی می شوم. و من مستعدم تا حداکثر خوش اخلاقی خودم را نشان بدهم و عاشق ایده صبحانه سه شنبه هنوز نیامده باشم. مستعدم که بنویسم به خاطر این که یک بخش کوچکی از فامیلم منصف است، برای خودم تعریف کردم که باید یک دنیای جمع و جور منصفانه را اداره کنم. حالا فرض کن که حتی شوخی - جدی بگوید دختر عوض این خزعبلات بردار محتوا تولید کن! بعد من آن را هم با کمال میل می گویم چشم! و با مغز از تولید محتوا کردنم با او استقبال می کنم و آن قدر پیله می کنم که تولید محتوا چی شد که امانش را ببرم! بس که فروردین ها خر خوبی می شوم. بس که نق نمی زنم (یعنی سعی می کنم نزنم). بس که به سقف نگاه می کنم و با پایم دایره می کشم روی زمین و منتظرم و منتظرم تا آن لحظه خوب لبخندانه برسد. همان موقع که هیچ نمی توانم حدس بزنم چه خواهم دید
...
امان از بوسه بر گردن