Conchita Wurst

 اتریش توی مسابقه‌ی یوروویژن دوهزار و چهارده برنده شد. کونشیتا وورست خواننده‌ی اتریشی‌ست که خیلی معیارهای ظاهر استاندارد را توی بیزنس‌شو عوض کرده. قشنگی فامیل هنری‌ش این است که وورست دو تا معنی دارد یکی سوسیس. توضیح ندم چرا و دومین معنی وورست نامهم! است. خودش می‌گوید برای این‌که اهمیت ندارد از کجا آمده. مرد است یا زن. ریش دارد یا ندارد. اسم آهنگی که انتخاب کرده بود که بخواند: برخاستن مثل یک ققنوس است که شدیدن با همه‌چیزش جور در می‌آید. یعنی تو احساس می‌کردی که آهنگی که می‌خواند یک ربط خوبی به جوری که هست و بوده، دارد. توی آهنگ می‌خواند که بعد از تبدیل شدن به چیزی که هست مثل یک ققنوس از آتش برمی‌خیزد و توی این لحظه روی سن عظیم کپنهاگ دو تا بال آتشین پشتش باز می‌شود. خیلی هیجانی و جالب. من هر وقت اینجاش را می‌بینم یاد جعفر توی علاالدین هم میافتم که تبدیل به آتش می‌شد از خشم. کلن به خاطر صورت کشیده‌ش به نظرم خیلی شکل جعفره. روم سیاه. 
از شوخی گذشته، ویدئوش را خودتان تماشا کنید. بعد هم به من بگویید موهای شما هم سیخ شد یا این‌که من چون سه چهار سال است این آدم را دنبال می‌کنم برایم خیلی احساساتی بود تماشا کردنش.
اتریش خیلی کشور کوچکی‌ست. آخرین باری که یوروویژن را برده سال شصت و شش بوده. برای کل کشور خیلی موفقیت بزرگی‌ست و نه تنها این، که کونشیتا به‌خاطر ظاهرش، نماد پذیرش از طرف جامعه است و اتریش خیلی خوشحال و مفتخر است که چنین شخصی را به مسابقه فرستاده. همه خیلی از خودشان راضی هستند که چنین شرایطی پیش آمده. 
یک عده می‌گویند که علتی که خیلی کشورها امتیاز زیادشان را به اتریش دادند برای این تظاهر (نه به معنی تظاهر بی پشتوانه، بلکه به معنی نشان دادن) به آزادی‌گرایی جنسی بوده. به نظر من مسلمن این هم دلیل رای‌ها هست اما کونشیتا بهترین صدا را ندارد اما خیلی درست آواز می‌خواند. هر دلیلی که داشت ما دیشب خیلی خوشحال شدیم که اتریش برنده شد. 
حالا سال آینده یوروویژن توی وین است. یک عده هم غر می‌زنند که این برد کونشیتا خیلی برای اتریش گران تمام شد چون سال دیگر باید شو را برگزار کند و هزینه‌ش، چیزی حدود سی میلیون یورو است. 
اما به ما چه که گران می‌شود. ما دوست داریم برویم. حتمن بلیط‌ها هم خیلی گران خواهد بود اما خب این اتفاق ظاهرن برای اتریش هر پنجاه سال یک‌بار می‌افتد، برای همین آدم باید استفاده کند. 
برای من اولین بار دیدن کونشیتا خیلی غریب بود. یک مردی با ریش به آن سیاهی و پیراهن‌هایی مثل زن‌های جیمز باندی. ترکیبی بود که پذیرفتنش به عنوان زیبایی برایم دشوار بود. بعد بیشتر درباره‌ش خواندم. ویدئوهای قدیمی‌ش را نگاه کردم و کم‌کم ازش خوشم آمد. از جوری که لوس و دلبر و باهوش است ، آدم نمی‌تواند نادیده‌ش بگیرد. 
بعضی‌ها می‌گویند کونشیتا اگر ریش نداشت، هیچ‌کس صداش را گوش نمی‌داد. به نظر من مهم هم نیست. مهم پکیجی‌ست (سلام کیوان) که کونشیتا ارائه می‌دهد.