مرگ امسال یک جوری آمد و چسبید به زندگی ما. 

امروز بی‌بی گوهرم از دنیا رفت. بی‌بی کوچولوی مهربون. خیلی کوچولو بود. شاید به زور یک متر و پنجاه سانت بود. بهش می‌گفتیم که می‌شه باهاش پارچه متر کرد از بس قلفتی بود.

بابای ماری شش سال پیش از سرطان فوت کرده، ماری بهم گفت وقتی پدر و مادر آدم می‌میرند، وقتی پدربزرگ و مادربزرگ هم نداشته باشی، احساس می‌کنی که مرگ بهت نزدیک شده. احساس می‌کنی مرگ باهات دو نسل فاصله نداره. فکر می‌کنی که توی ردیف جلو و نزدیک به مرگ هستی. کسی از تو مقابل مرگ محافظت نمی‌کنه. 

بعد یواش یواش یاد می‌گیری با نزدیک بودن به مرگ زندگی کنی. 

امروز یاد حرفش بودم. 

همه‌ش فکر کردم مامانم نه بابا داره دیگه نه مامان.

نمی‌دونم چه‌کار کنم. 

بی‌بی‌م مامانِ مامانمه. مامانم باهام تلفنی حرف زد اما بیشترش گریه کرد. بعد خواهرش از در اومد تو و گوشی رو داد به بابام و رفت بغل اون گریه کرد. منم خداحافظی کردم از بابام. بازم زنگ زدم به مامانم یه خاله‌ی دیگه گوشی رو برداشت. مامانم داشت تلفن می‌کرد. فکر کردم برم خرما و گردو درست کنم. اما یکشنبه‌ست همه‌جا تعطیله. نمی‌شه خرما خرید. بعد هم نمی‌دونم کجا پخشش کنم. احمقانه‌ست. 

شاید برم شله‌زرد بپزم و روی همه‌ش با دارچین بنویسم بی‌بی گوهر. 

نمی‌دونم چه‌کار کنم. 

قلی گفت بیا بغل من. 

گفت می‌خای به مامانم زنگ بزنم بیاد این‌جا؟

دلم مادر خودم رو می‌خاد.

اصلن نمی‌دونم چه‌کار کنم.

اصلن بلد نیستم الان باید چه‌کار کنم.